Media tradycyjne i konwergentne jako narzędzie implementacji agresji informacyjnej

nowoczesne media, które muszą wypełniać funkcję zabezpieczenia prawa obywateli do uzyskiwania informacji, stały się dla niektórych państw i organizacji narzędziem ustanawiania swojej politycznej, gospodarczej i kulturalnej hegemonii. Wojny informacyjne o różnym natężeniu stały się w naszych czasach normą i dają nowe szanse tym, którzy mogą je prowadzić. Obecne technologie informacyjne pozwalają państwom realizować swoje własne interesy i osłabiać lub szkodzić bezpieczeństwu innych, konkurencyjnych, które nie mają skutecznej ochrony przed negatywnym informacyjnym wpływem.

„Nowe media” to termin związany z pojawieniem nowych interaktywnych wydań elektronicznych i nowych form komunikacji producentów treści. Często używany od początku trzeciego tysiąclecia, wskazuje on na przełom w rozwoju mediów.Podczas gdy stare (tradycyjne) media to drukowane gazety i czasopisma, zawierające teksty, grafikę i zdjęcia, nowe media (albo media konwergentne) to interaktywne wydania elektroniczne łączące różne formy prezentowania treści i kanały komunikacji – tradycyjne (telewizja, radio i drukowane formy multimedialne) – oraz cyfrowe: strony internetowe; audio i wideo internetowe, różne interaktywne czaty, e-mail, komunikację online, reklamę elektroniczną, media DVD i CD-ROM, elektroniczne gry wirtualne, integrowane bazy danych dla telefonu, np. telefonię internetową, nadawanie cyfrowe, komunikację mobilną itp. Pojawienie się nowych mediów wiąże się ze zmianą zasad konsumpcji informacji oraz społecznego nastawienia do mediów. Przekształcają one także tradycyjne modele biznesu medialnego.

Nowe media odróżniają się od tradycyjnych również użytkownikami. Są one otwarte na interakcję z czytelnikami i umożliwiają im tworzenie i modyfikowanie treści wiadomości. W przeciwieństwie do środków masowego przekazu, w których komunikacja odbywa się według schematu „jeden do wielu”, schemat komunikacji w nowych mediach to „od wielu do wielu”. Dostęp do nowych mediów jest możliwy ze wszystkich urządzeń elektronicznych z dostępem do internetu.

Funkcje nowych mediów:

• możliwość sprzężenia zwrotnego;
• przejrzystość;
• reklama masowa; z
• awartość generowana przez użytkownika (user generated content);
• dyskusje w komentarzach do wiadomości;
• brak cenzury;
• zmniejszanie roli osób określających ograniczenia treści i tematów publikacji;
• niski próg finansowy wejścia;
• tworzenie treści w czasie rzeczywistym;
• hipertekstualizm;
• korzystanie z portali społecznościowych jako platformy do promocji treści jako źródła treści (np. redystrybucja postów z sieci społecznościowych, wykorzystanie postów na Twitterze i zdjęć z Instagrama jako nośnika informacji);
• mobilne dodatki do projektów medialnych;
• wysoka częstotliwość publikacji;
• kilka form prezentowania informacji (audio, wideo, tekst).

Wzrost zagrożeń bezpieczeństwa narodowego, zwiększenie liczby i intensywności działań zmierzających do naruszenia integralności terytorialnej oraz wzmocnienie informacyjnych ataków medialnych i konwergentnych mediów na ludność wybranych państw stawiają przed tymi ostatnimi nowe wymagania w zakresie bezpieczeństwa informacji. Niektóre kraje wykorzystują media do prowadzenia agresywnej polityki i uruchamiają kampanie militarne pod hasłami obrony „swoich obywateli”. Agresja militarno-polityczna Federacji Rosyjskiej na terytorium Krymu w lutym 2014 r. udowodniła, że wpływ informacyjny w stosunkach międzynarodowych można wykorzystywać nie tylko do osiągnięcia pragmatycznych celów polityki zagranicznej, ale również bezpośrednio do przygotowania sprzyjających warunków do prowadzenia operacji wojskowych.

Niektóre państwa wykorzystują mass media jako skuteczne narzędzie szpiegowania i manipulowania opinią publiczną oraz organizują specjalne operacje informacyjne w celu wywarcia wpływu na politykę wewnętrzną i zagraniczną oraz podważenia suwerenności innych państw. Na przykład Ukraina cierpi z powodu agresji rosyjskich mediów, które próbują ustanowić monopol na informacje, prowadząc ekspansję informacyjną i tworząc warunki niezbędne do promowania decyzji i zachowań Kremla.

Niektóre państwa używają mediów konwergentnych w celu zaistnienia w środowisku międzynarodowym, tworzenia korzystnego wizerunku i wywierania wpływu na zachowanie polityczne obywateli innych krajów. Inne wprowadzają agresywne technologie propagandowe i prowadzą „informacyjne operacje specjalne”, stosując manipulację medialną, dezinformację itp. Wykorzystują przy tym zarówno tradycyjne kanały medialne – takie jak Wiadomości tygodnia (ros. Вести недели) D. Kisielowa – jak i środki internetowe. Ich celem jest osiągnięcie przewagi informacyjnej poprzez strategiczne manipulacyjne narzucanie ludności kraju-ofiary pożądanych wartości, wzorów zachowań i podejmowania wygodnych dla kraju-agresora.

Takimi środkami są przede wszystkim media konwergentne, które pozwalają efektywniej przekazywać informacje i udostępniać je dużej liczbie osób, jednocześnie kierując do określonych grup wiadomości, które mają wpływ na umysł i świadomość. W ten sposób produkują „prawidłowe” rozumienie wydarzeń i ukierunkowują myślenie społeczności międzynarodowej zgodnie z interesami agresora. Media konwergentne w takim wypadku zarówno są środkiem wpływu i narzędziem manipulacji informacyjnej, jak i służą realizacji scenariuszy agresji informacyjnej. Wnikając do świadomości, wykorzystując ludzką tendencję do uogólniania, wprowadzają one do masowej świadomości ideologiczne oceny wydarzeń i faktów oraz dyktują sposób traktowania rzeczywistości. Stworzone przez nie wirtualne symbole zaczynają istnieć jako niezależne byty. Wszystko to czyni z mediów potężne narzędzie prowadzenia wojen informacyjno-psychologicznych.

W ostatnim czasie termin „nowe media” zdecydowanie zyskał na znaczeniu, stając się jednym z bardziej modnych i nośnych pojęć. Ich konstytutywne cechy pozwalają wnioskować, że mamy do czynienia z nową jakością medialną, stąd uprawnione jest posługiwanie się przymiotnikiem „nowe”. Pojawienie się nowych mediów nie eliminuje mediów tradycyjnych, które coraz częściej wchodzą z nimi w proces konwergencji.

Media – jako technologie i jako formy obiegu informacji w społeczeństwie – stały się niezbędnym składnikiem współczesnego życia społecznego. Można nawet mówić o powstającym społeczeństwie medialnym, to znaczy takim, w którym większość działań społecznych odbywa się przy udziale, niekiedy decydującym, zazwyczaj znacznym, mediów różnego rodzaju, od telefonów do telewizji oraz internetu. Media stały się wszechstronne, wszechobecne, bywają wszechmocne oraz aspirują do wszechwiedzy (internet, media masowe). Uzupełniają i niekiedy zastępują szkołę, religię i rodzinę jako środki socjalizacji i przekazu wartości. Podobnie stało się w polityce i kulturze, a nawet w sztuce.

Pojęciem konwergencji mediów określa się interakcje, w które wchodzą tradycyjne i nowe media. Procesem konwergencji zaś – zmianę kulturową, która zachęca konsumentów do wyszukiwania nowych informacji i tworzenia połączeń pomiędzy treściami rozproszonymi w różnych środkach przekazu. Konwergencja jest metodą, która pozwala ludziom na wyszukanie informacji z udziałem mediów z całego świata i ze skutkiem natychmiastowym. Ponadto spowodowała ona niezwykłą zmianę w sposobie, w jaki media są produkowane i użytkowane, która sprawia, że wszyscy chcą być ich częścią.

Przez konwergencję mediów rozumie się proces upodobniania się do siebie m.in. urządzeń, układów, systemów komunikowania czy przekazywanych idei, które pod wpływem czynników zewnętrznych zaczynają stopniowo pełnić podobne funkcje, choć pierwotnie nie były ze sobą genetycznie spokrewnione. W sferze informacyjno-medialnej daje się wyróżnić trzy podstawowe formy konwergencji.

• konwergencja technologiczna polega na upowszechnianiu się produktów medialnych o zbliżonych własnościach użytkowych, które są oparte na nowych generacjach technologii informacyjnych. Dobrym jej przykładem są sukcesywne procesy cyfryzacji kolejnych form przekazu medialnego.
• konwergencja transmisyjna polega na świadczeniu podobnych usług za pomocą odmiennych środków ich realizacji. Ilustruje to wyraźnie rozwój telefonii komórkowej i związanych z nią usług medialnych.
• konwergencja rynkowa (produktów i usług) wynika ze wzajemnego przenikania się i zacierania granic między różnymi sektorami rynku medialnego, np. telewizją kablową i telefonią czy internetem. Obecnie np. staje się normą, że operatorzy łączy kablowych oferują jednocześnie usługi telefoniczne, telewizyjne i dostawę usług internetowych.

Konwergencja mediów umożliwia wielokanałowy dostęp do odbiorców, dzięki czemu poszczególne treści się uzupełniają i wzajemnie promują, a nadawca może prowadzić dialog z klientem. Warunkiem stało się stosowanie nowoczesnych technik gromadzenia, przetwarzania, przekazywania i użytkowania informacji. Pojawienie się nowych konwergentnych mediów jest dziś dużym wyzwaniem. Jest to połączenie różnych rodzajów wypowiedzi, różnych treści: materiału ustnego, pisemnego i audiowizualnego. Dystrybucja transmisji może występować w czasie rzeczywistym, odbywa się za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnych wykorzystujących nowe technologie.

Nowe media były kwalifikowane jako różnorodne środki masowego przekazu, rozpowszechniane głównie przez internet. Zaliczają się do nich:

• odtwarzacz internetowy kanałów telewizyjnych i radiowych;
• catch-up TV – usługi internetowe pozwalające oglądać zapisane programy telewizyjne (Virgin Media, WorldTVpc, LiveInternetTV);
• usługi wideo (Hulu, YouTube);
• sieci społecznościowe (MySpace, Facebook, Hyves, FriendFeed);
• blogi;
• sieć miniblogów (Twitter, Tumblr);
• odtwarzacze multimedialne online (Boxee);
• portali dziennikarstwa społecznego (Digg);
• internetowe usługi radiowe (Pandora);
• usługi fotograficzne (Flickr, Picasa);
• internetowe wypożyczalnie wideo (Netflix).

Media są wciąż definiowane na nowo w odniesieniu do zmieniającego się świata, a nowe media, które pojawiły się w ostatnich latach, takie jak blogi, edublogi, webinaria, masowe otwarte kursy online (MOOC), filmy instruktażowe i tutoriale internetowe, gadżety wearable technology, drony, drukarki 3D itd. zmieniają rzeczywistość. Niektórzy badaczy twierdzą, że konwergencja mediów oznacza początek nowej ery medialnej oraz nowe formy kontroli społeczeństwa, a także upodabnianie, zbliżanie, przenikanie się i zacieranie granic między treściami medialnymi.

Nowe media charakteryzują się wieloma nierozwiniętymi wcześniej cechami, którym konwergencja zdecydowanie sprzyja. Są one cyrkularne: nie istnieje już jednostronny przekaz nadawca–odbiorca, lecz ma miejsce sprzężenie zwrotne. Stale podłączeni użytkownicy mogą np. jednocześnie prowadzić rozmowę wideo na komputerze, oglądać mecz na telewizorze i tweetować za pomocą telefonu komórkowego. Istotną cechą jest także remediacja, czyli odbieranie przekazów za pośrednictwem innych mediów (choćby prezentowanie na wykładzie uniwersyteckim nagrania z internetu).

Nowe wiadomości multimedialne można szybciej dostosować w zależności od konkretnej sytuacji i nastroju wybranych odbiorców. W przeciwieństwie do monologu kanałów informacji publicznej (mass media), których widzowie byli jedynie biernymi odbiorcami wiadomości, środki komunikacji elektronicznej stworzyły szerokie możliwości dla rozwoju dialogicznej komunikacji między osobami zainteresowanymi wysyłaniem wiadomości do publiczności docelowej. Tradycyjne środki masowego przekazu, nawet w formie elektronicznej, mają znacznie bardziej ograniczone możliwości niż międzynarodowe platformy sieciowych, co zmniejsza stopień zaufania nich odbiorców. Nowe media mogą przekazywać wiadomości do docelowych odbiorców w celu rozszerzenia skutecznej strategii komunikacyjnej. Określając sposoby zachowania w przestrzeni przepływu informacji, mogą one promować interesy państwowe za granicą i tworzyć strukturę wartości i celową strukturę w globalnej przestrzeni informacyjnej.

Już teraz nie można ignorować aktywności liderów wiodących instytucji międzynarodowych na Facebooku, Twitterze i w podobnych serwisach, ponieważ sieci te stworzyły standard informacyjnej wymiany i prowadzenia dialogu zewnątrzpolitycznego, a także są skutecznym środkiem manipulacyjnego wpływu.

Najważniejsze elektroniczne kanały informacji lub media elektroniczne mają znaczną przewagę nad tradycyjnymi mediami. Przede wszystkim są to:

• niski koszt produktu informacyjnego;
• objętość, która nie jest stała i nie ogranicza się do strony gazetowej lub czasu antenowego;
• eksterytorialność, czyli dostępność materiału tam, gdzie jest internet;
• multimedialność, która przewiduje wykorzystanie praktycznie wszystkich rodzajów przekazywania informacji (tekst, fotografia, dźwięk, wideo, grafika).

Wiele tradycyjnych mediów, które mają wersje w formacie elektronicznym, korzysta z takich funkcji blogów jak komentarze, które pozwalają nadawcy śledzić wpływ jego komunikatu na odbiorców docelowych. Facebook i Twitter stały się narzędziami przywódców politycznych podczas publicznych dyskusji z międzynarodową publicznością. Dlatego też ten ostatni stworzył najpopularniejszą obecnie stronę internetową w Stanach Zjednoczonych, na której użytkownicy mogą wyrazić swoje frustracje i zostaną usłyszani.

Korzystający z mediów elektronicznych docelowi odbiorcy mogą szybko otrzymywać fałszywe informacje (fejki), plotki oraz rzekomo wiarygodne kompromitujące foto- i wideomateriały. W mediach tego typu fałszywe informacje mogą być również zamieszczane na „czarnej” witrynie, na którą można następnie się powołać, a informacje z niej – nadawać innym konsumentom. Fala informacyjna jest odbierana przez inne media elektroniczne, które mogą przekazywać treści w całości albo częściowo. Ponadto umożliwiają one wyrwanie wiadomości z kontekstu, emitowanie tylko nieistotnych fragmentów, zniekształcenie treści, ukrycie niekorzystnych informacji oraz szerzenie dezinformacji i półprawdy przy jednoczesnym powoływaniu się na autorytety. Osobliwością rozpowszechniania informacji za pośrednictwem mediów elektronicznych jest to, że można w nich podać niezweryfikowane informacje, które od razu podchwycą liczne strony internetowe, lecz o ich sprostowaniu będą informować tylko niektóre.

Sieci społecznościowe są największymi platformami do udostępniania i rozpowszechniania informacji, w tym destrukcyjnych treści. Interaktywne social mediastają się przejawem ludzkiej działalności opartej na infrastrukturze komunikacyjnej. W wyniku rozpowszechniania komunikacji społecznych przez internet ludzie tworzą grupy wsparcia online. Nowe normy społeczne ostatniej dekady XX w. wyrosły z oferowanych przez sieć możliwości nawiązania kontaktów z wieloma osobami.

Innym skutecznym środkiem komunikacji elektronicznej jest telefonia komórkowa. Rozsyłanie wiadomości na telefony komórkowe grupy docelowej pozwala dotrzeć do tej części publiczności, która nie ma dostępu do internetu, oraz zwiększa szybkość transmisji informacji. Zdarzało się, że terroryści, używając znanego serwisu społecznościowego Twitter i wiadomości na telefony komórkowe, wprowadzili w błąd wielu dziennikarzy. Ci zaś, nie mając czasu sprawdzić faktów, dezinformowali mieszkańców państwa.

Olga Wasiuta

H. Batorowska, R. Klepka, O. Wasiuta, Media jako instrument wpływu informacyjnego i manipulacji społeczeństwem, Wydawnictwo Libron, Kraków 2019; S. Brand, The Media Lab: Inventing the Future at MIT, Penguin Books, New York 1988; J.R. Dominick, The Internet and World Wide Web, [w:] tegoż, The Dynamics of Mass Communication: Media in the Digital Age, McGraw-Hill Higher Education, New York 2011; I.S. Fiut, Konwergencja mediów a komunikowanie, [w:] „Stare” media w obliczu „nowych”, „nowe” w obliczu „starych”, K. Pokorna-Ignatowicz, J. Bierówka (red.), Krakowskie Towarzystwo Edukacyjne–Oficyna Wydawnicza AFM, Kraków 2011; tenże, Skutki konwergencji mediów tradycyjnych do Internetu, [w:] tegoż, Media@ Internet. Szkice filozoficzno-medioznawcze z lat 2000–2006, Stowarzyszenie Twórcze Artystyczno-Literackie, Kraków 2006;M. Frania, Nowe media, technologie i trendy w edukacji. W kierunku mobilności i kształcenia hybrydowego, Kraków 2017; T. Goban-Klas, Cywilizacja medialna. Geneza, ewolucja, eksplozja, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2005; M. Grębosz, D. Siuda, G. Szymański, Social Media. Marketing, Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, Łódź 2016; H. Jenkins, Kultura konwergencji. Zderzenie starych i nowych mediów, tłum. M. Bernatowicz, M. Filiciak, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2007; Kultura i przemysły kultury szansą rozwojową dla Polski, J. Szomburg (red.), Instytut Badań nad Gospodarką Rynkową, Warszawa 2002; Л. Мудрак, Конвергентні медіа як наукова категорія та суб’єкт інформаційного простору, „Вісник Національної академії державного управління при Президентові України” 2013, no. 2; N. Negroponte, Cyfrowe życie. Jak się odnaleźć w świecie komputerów, tłum. M. Łakomy, Książka i Wiedza, Warszawa 1999; M. Nieć, Komunikowanie społeczne i media. Perspektywa politologiczna, Wolters Kluwer, Warszawa 2010; Sprawozdanie z 38 posiedzenia Europejskiej Platformy Organów Regulacyjnych, Wilno, 2–4 10.2013 r.; M. Szpunar, Czym są nowe media – próba konceptualizacji, „Studia Medioznawcze” 2008, nr 4 (35); A. Szynol, Konwergencja mediów w praktyce, „Media, Kultura, Społeczeństwo” 2012–2013, nr 7–8; O. Wasiuta, Sieci społecznościowe jako nowe narzędzia prowadzenia wojen informacyjnych we współczesnym świecie, [w:] Refleksje o przeszłości, spojrzenie na współczesność. Monografia poświęcona Profesorowi Sergiuszowi Wasiucie z okazji 60-letniego Jubileuszu i 35-lecia pracy zawodowej, O. Wasiuta (red.), Wydawnictwo Drukarnia Styl Anna Dura, Kraków 2018; O. Wasiuta, S. Wasiuta, Medialna manipulacja informacją w wojnie hybrydowej Rosji przeciwko Ukrainie, [w:] Medialne obrazy świata. Wybrane problemy społeczno-polityczne w mediach, R. Klepka (red.), Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN, Kraków 2018.